Ilk Sampiyonluk

Uzun zamandır yazmıyordum, koskoca bir ilk yarı bitti, ligin ikinci yarısı başladı ve yine hafta içi deplasmanda 6’da başlayan bir maçta puan kaybettik...Kaybedilen puanların hiçbir değeri yok, önemli olan mücadele ve sahada oyuncular dışarıda taraftar mücadeleyi bırakmıyor, boyun eğmiyor, adam satmıyor...

Lig veya maç değerlendirmesi yapmayacağım bu yazıda, ya da savcı efendinin çelişkilerle dolu iftiranamesinden de bahsetmeyeceğim...Sadece kişisel bir hikaye anlatacağım...Bana her defasında niye bu kadar takıyorsun bu olayları, bıktık artık facebook’ta twitter’da arka arkaya yazdığın mesajlardan diyenlere cevaben belki de...

Bugünden 25 ay önceye gitmek istiyorum...O günlerde Fecir’in hamile olduğu haberi ile sevinçten uçuyordum anca aklımda tek bir soru vardı, askerlik kararım alınmıştı ve askere gidecektim, bu 6 ay nasıl geçecekti?

2010’un ilk günü Fecir hastaneye kaldırıldı ve ben bunu tam 3 gün sonra öğrenebildim..Askerdeydim, yeterince bunalmıştım ve bir de bu olayı öğrenip üzülmemi istemeyen eşim benden gizlemişti hastande olduğunu...O günlerde bilmiyorduk bunun sadece başlangıç olduğunu.  6 ay boyunca defalarca hastanede yatan eşimin bir gün olsun yanında olamamıştım...

2010 yılının 16 Mayıs gecesi askerliğimin son günüydü ve son 5 yıldaki ikinci büyük tramvayı yaşayarak son maçta şampiyonluğumuz çalınmıştı...

Askerlik bitip döndüğümde her şey bitti, kötü günler geride kaldı dedim ama yanılmıştım. 21 Temmuz günü canımız birtanemiz Efe Utkumuz dünyaya geldi ancak bir sorun vardı, daha kucağımıza bile alamadan alıp kontrol diye götürdüler yoğun bakıma ve birkaç saat sonra o kahredici teşhis konmuştu, kalbinde problem vardı Efemizin ve 24 saat içinde ameliyat edilmezse kurtulma şansı yoktu...22 Temmuz sabahı, doğumun olduğu hastaneden başka bir hastanede ameliyata aldılar Efemizi, giderken  annesine söz vermiştim, onu sana daha sağlıklı biçimde geri getireceğim diye. Efe de babasının bu sözünü hissetmiş olmalı ki, savaştı mücadele etti ama küçücük bedeni ve kalbi 11 saat dayanabildi ameliyata...Sonrası malum acı bir süreç...Tam 532 gece bitti Efe’siz...Ve ben hala içimde canım karıma verdiğim sözü tutamamış olmanın acısı ile yaşıyorum.

Fenerbahçeli bir babanın oğluyla ilgili en önemli hayalleri yine hep Fenerbahçe’yle ilgilidir, benim de öyleydi.. Onun doğumundan sonra TV’de izleyeceğimiz ilk maç, alınan ilk forması, birlikte gideceğimiz ilk maç, biraz daha büyüdüğünde kendi başına gideceği ilk maç, ilk deplasman, ilk şampiyonluk...

Efe Utku’nun ölümünden sonra çok uzun süre maçlara gitmedim, her hafta sonu mezarı başına gidip söz verdim Efe’me bu yıl senin ilk şampiyonluğun olacak diye, her maç dua ettim Allah’ım yüzümü kara çıkarma diye..

Maçlara gitmek için de bekledim, ta ki, Efe yaşasaydı maça gitmek için yeterince büyümüş olacağı Ankaragücü maçına kadar, ilk maçımızdı beraber. Biliyorum ki, Efe Utku o gece oradaydı ve birlikte izliyorduk maçı…

Sonrasında ilk şampiyonluk geldi...Efe’nin ilk şampiyonluğu...18 maçlık inanılmaz bir hikaye sonrasında gelen, her maçın her anında inanç, hırs ve mücadelenin olduğu, Kocaman bir adam yönetimindeki onurlu bir topluluğun kazandığı şampiyonluk...O gün sadece mutluluktan ağlamadım, oğluma verdiğim sözü tutmuş olmanın gururu ile de ağladım, saatlerce…

Şimdi birileri çıkmış, bu hırsın, mücadelenin, savaşın yalan olduğunu, Aziz Başkan’ın maçları bağladığını, son 5 maçın skorunu bildiklerini söylüyor...Gözümüzün içine baka baka yalan söylüyor...Şampiyonluğumuzu çalmaya çalışıyor...Efe’nin ilk şampiyonluğunu, hayatımdaki en önemli şampiyonluğu...Şimdi çıkmış birileri, oğluma verdiğim sözü aslında tutamadığımı, her şeyin yalan olduğunu söylüyor…Hayatım boyunca karıma verdiğim sözü tutamamanın acısı yüreğimde yaşayacağım belki ama oğluna verdiği sözü tutamayan bir baba olmayacağım. Bir gün herkes mücadeleden vazgeçse bile, ben Efe'nin ilk şampiyonluğu için mücadeleden asla vazgeçmeyeceğim...